Αναλύει η υποψήφια Δήμαρχος Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης, Κλαίρη Σαραντάκου
Γυναίκα. Γιαγιά, μητέρα και αδελφή. Στην συνέχεια δασκάλα και συμμαθήτρια, φίλη , σύζυγος, κόρη,
Γυναίκα. Το άλλο μισό του ουρανού, το σύμβολο της ζωής, η μήτρα.
Για κάποιους έχει την μορφή της Ομηρικής Αφροδίτης ή της ωραίας Ελένης. Για άλλους μια μορφή από τους πίνακες του Μποτιτσέλι, μια ιδέα από την ποίηση του Καββαδία, ή τη Στέλλα του Κακογιάννη. Για εμένα είναι η απλή καθημερινή γυναίκα του Λουκιανού Κηλαϊδόνη στο τραγούδι «μια μέρα μιας Μαίρης ».
Λένε πως σήμερα γιορτάζουμε. Πιστεύουν πως πρέπει να μας πουν ένα καλό λόγο, να μας φέρουν λουλούδια ή γλυκά, σε μια προσπάθεια να ανταποδώσουν λίγη από την αγάπη που απλόχερα σκορπάμε σε όλους.
Όχι αγαπητές φίλες και φίλοι. Δεν φτάνει μία ημέρα τον χρόνο να μας σκέπτονται και να μας φέρνουν λουλούδια.
Βαρεθήκαμε να μετράμε γυναικοκτονίες και να εξηγούμε γιατί διαφέρουν από τις ανθρωποκτονίες.
Βαρεθήκαμε και τον πιο “ήπιο”, καθημερινό σεξισμούλη. Αυτόν που στρώνει το δρόμο για τα εγκλήματα.
Βαρεθήκαμε να μας ρωτάτε πότε θα κάνουμε παιδιά και όταν κάνουμε, να μας λέτε είσαι μάνα τώρα, έχεις οικογένεια ασχολήσου με το σπίτι, πλύνε τα πιάτα και κοίταξε τα παιδιά σου.
Βαρεθήκαμε να μας λένε ατίθασες όταν απαιτούμε τα δικαιώματά μας ως ανθρώπινα όντα.
Βαρεθήκαμε να μας αντιμετωπίζουν υποτιμητικά και να προσπαθούν να αποδείξουν ότι δεν μας καθορίζουν η προσωπικότητά μας, οι σπουδές και η μόρφωσή μας, αλλά το ύψος, το βάρος, το ντύσιμό μας και η εν γένει εξωτερική μας εμφάνιση.
Την φετινή γιορτή της γυναίκας θα την αφιερώσω αφ’ ενός στις γυναίκες που έχασαν την ζωή τους μέσα στο 2022, συνήθως από αυτούς «που κρατούν τα κλειδιά του σπιτιού» και αφ’ ετέρου στις γυναίκες πολιτικούς, με αφορμή τις επιθέσεις που δέχονται το τελευταίο διάστημα πολλές γυναίκες που ασχολούνται με την πολιτική.
Βαρύ το τίμημα των γυναικοκτονιών και το 2022. Γυναικοκτονία, ακραία μορφή βίας που στηρίζεται στις βαθιά εμπεδωμένες κοινωνικές αντιλήψεις και έμφυλα στερεότυπα, σύμφωνα με τα οποία οι γυναίκες είναι κατώτερες, υποτελείς στην ανδρική εξουσία, και δυνητικά μπορούν να «τιμωρηθούν», «ελεγχθούν» και «σωφρονιστούν» μέσω της έμφυλης βίας. Ο όρος δεν περιγράφει μόνο τις περιπτώσεις δολοφονίας της συζύγου από τον σύζυγο ή σύντροφο, αλλά και την δολοφονία κάθε γυναίκας, ερωτικής συντρόφου, κόρης, μητέρας, ακόμη και μιας άγνωστης την ώρα που γυρίζει σπίτι της το βράδυ. Στα μάτια του θύτη η γυναίκα εκπροσωπεί ένα ρόλο που δεν εκπλήρωσε ως όφειλε. Πόσες ακόμα για να καταλάβουμε ότι η συζήτηση δεν αρκεί;
Συχνά είναι και τα φαινόμενα λεκτικής βίας, ειρωνικών σχολίων ή και λεκτικών επιθέσεων με τη μορφή υποτιμητικών χαρακτηρισμών σε σχέση με τις ικανότητες των γυναικών. Τέτοια περιστατικά παρατηρούνται συχνά στην εργασία, το σχολείο, την κοινωνική ζωή κ.λπ. και συχνά παραβλέπεται η βιαιότητά τους, αφού «δεν κάνουν κακό». Και αυτή η μορφή βίας έχει να κάνει με την εξουσία και τον έλεγχο.
Το τελευταίο χρονικό διάστημα πληθαίνουν τα φαινόμενα αγοραίου σεξισμού από μερίδα «γνωστών» και «έγκριτων» δημοσιογράφων. Οι συγκεκριμένοι καλύπτουν την αδυναμία τους για ουσιαστική και εποικοδομητική πολιτική ανάλυση με την στοχοποίηση γυναικών πολιτικών μέσω εμετικών, αναχρονιστικών σχολίων, βαθιά μισογυνικών. Ο στόχος είναι η ταπείνωση των γυναικών και η καταστροφή της υπόληψής τους, έτσι ώστε να γίνουν ευάλωτες και φοβισμένες. Πρόκειται για μια μορφή κοινωνικής διαπόμπευσης, διαδίδοντας το μήνυμα ότι η γυναίκα δεν είναι ένα πλήρες ανθρώπινο ον. Αλήθεια πόσος σεξισμός χωράει στον δημόσιο λόγο;
Είναι γνωστό ότι δεν υπάρχει γυναίκα που να επιλέγει την συμμετοχή της στα κοινά, και να μην έχει αντιμετωπίσει σεξιστική συμπεριφορά. Οι γυναίκες πολιτικοί σχολιάζονται για την εμφάνισή τους ή την οικογενειακή τους κατάσταση κλπ, χωρίς να εξετάζεται η πολιτική τους παρουσία. Ουκ ολίγες φορές γυναίκες πολιτικοί σε τηλεοπτικές εμφανίσεις, ραδιοφωνικές συνεντεύξεις, αλλά και στο κοινοβούλιο έχουν αντιμετωπιστεί υποτιμητικά, έχουν βρεθεί υπόλογες για το… μακιγιάζ, τα ρούχα, τα μαλλιά τους, τα παπούτσια τους. Ηθελημένα παραμερίζεται η ιδιότητα τους και η προσωπικότητά τους, διότι στο μυαλό πολλών, το ότι είναι γυναίκες είναι αυτό που τις καθορίζει και όχι οι σπουδές, οι γνώσεις και το έργο τους. Ανέφερε ποτέ κανένας δημοσιογράφος τι μάρκα ρούχων φορά ο άνδρας πολιτικός; τι χρώμα έχει βαμμένα τα μαλλιά του; Αν είναι νέος ή μεγαλούτσικος; Αν είναι αδύνατος ή χοντρός; Αν είναι όμορφος ή άσχημος; ΠΟΤΕ . Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς «είναι τώρα οι άνδρες φτιαγμένοι για την πολιτική»;
Την πιο σκληρή απάντηση την δίνει η ίδια η ζωή: Πόσες γυναίκες αναδεικνύονται σε κυβερνητικές θέσεις, πόσες σε θεσμικά αξιώματα, πόσες σε διευθυντικές θέσεις του ιδιωτικού τομέα; Ποιο είναι το προσωπικό κόστος για καθεμία που καταφέρνει να ανελιχθεί σε ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον; Πόση μοναξιά, πόσο άγχος, πόσες ματαιώσεις και πόσες εκκρεμότητες υπάρχουν πίσω από κάθε γυναίκα που διαπρέπει στην επιστήμη, στην εργασία και στην πολιτική;
Οι γυναίκες πολιτικοί έχουν υποστεί διακρίσεις σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα, έχουν προσπαθήσει διπλά και τριπλά από άντρες συναδέλφους τους για να αποδείξουν την αξία τους, έχουν ενοχοποιηθεί και έχουν υποφέρει προκειμένου να ανταποκριθούν στους πολλαπλούς τους ρόλους.
Αγαπητές φίλες η επέτειος της 8ης Μαρτίου θα είναι γιορτή για εμάς όταν πάψουμε να είμαστε αιχμάλωτες του όρου «αδύναμο φύλο», των προτύπων που άλλοι έφτιαξαν για εμάς, της ζωής που άλλοι όρισαν για εμάς. Όταν αντιμετωπιστούμε ισότιμα στην εργασία, την κοινωνία, την πολιτική, τον έρωτα, όταν σταματήσουμε να φοβόμαστε τα βράδια, όταν φορέσουμε ό,τι θέλουμε χωρίς δεύτερη σκέψη, όταν κακοποιηθούμε και μας πιστέψουν χωρίς "ναι μεν αλλά", όταν δεν θα δολοφονούμαστε επειδή θίξαμε τον όποιο ανδρισμό. Τότε και μόνο τότε θα μπορούμε να γιορτάσουμε.
Εκείνη τη μέρα δεν θα λείπουν οι δολοφονημένες γυναίκες. Δεν θα τρέμουν οι κακοποιημένες.
Θα είμαστε όλες μαζί, κρατημένες χέρι-χέρι, χαμογελώντας που τα καταφέραμε!
