Πώς μια μικρή οικογενειακή πιτσαρία, που άνοιξε τις πόρτες της το 1973, εξελίχθηκε στο πιο ιστορικό ιταλικό εστιατόριο της παραλιακής.
Κείμενο: Zωή Πατσιώλη
Τέλη της δεκαετίας του ’70. Στη μικρή πιτσαρία, στη συμβολή της Λεωφόρου Αμφιθέας με την οδό Αχιλλέως στο Παλαιό Φάληρο, δύο πιτσιρικάδες -είναι δεν είναι 5 ή 6 χρόνων- έχουν σκαρφαλώσει σε άδεια καφάσια αναψυκτικών και, πατώντας στις μύτες, προσπαθούν να φτάσουν τον πάγκο εργασίας. Τα χέρια τους είναι καλυμμένα με αλεύρι, το ίδιο και τα ρούχα τους. Δεν είναι η πρώτη φορά που βρίσκονται στην πιτσαρία του πατέρα τους, είναι όμως η πρώτη τους προσπάθεια να ανοίξουν τη δική τους ζύμη. Πιέζουν με τα δάχτυλά τους το μαλακό ζυμάρι, αλευρώνουν την επιφάνεια, προσπαθούν να μιμηθούν τις τεχνικές που έχουν αμέτρητες φορές παρακολουθήσει να εκτελεί ο μπαμπάς τους. Είναι αποφασισμένοι να φτιάξουν τη δική τους, ολόδική τους πίτσα.
Τρίτη, 22 Οκτωβρίου 2019. Ο Κώστας και ο Βαγγέλης Σκάρλας στέκονται πίσω από το μπαρ και χαμογελούν. Τα χέρια και τα ρούχα τους δεν είναι γεμάτα αλεύρι και σίγουρα δεν χρειάζονται καφάσια για να φτάσουν στον πάγκο εργασίας. Δεν είναι πια οι πιτσιρικάδες της τρυφερής ανάμνησης. Είναι οι δύο επιχειρηματίες πίσω από τα εστιατόρια Alpino Cucina Italiana και, καθώς φωτογραφίζονται για αυτό το κείμενο, σίγουρα σκέφτονται πόσο δρόμο διένυσαν από εκείνη την πρώτη ζύμη μέχρι σήμερα.
Η ώρα έχει πάει πέντε και η φωτογράφιση στο Alpino του Παλαιού Φαλήρου τελειώνει. Ο Βαγγέλης πρέπει να φύγει για να πάει στο εστιατόριο του Χαλανδρίου και ο Κώστας κάθεται απέναντί μου, σε ένα από τα τραπέζια κοντά στο μπαρ. Όπως μαθαίνω λίγο αργότερα, αυτή είναι η αγαπημένη του θέση. «Από εδώ βλέπεις σχεδόν όλη τη σάλα. Μου αρέσει, όταν δεν έχει πολύ κόσμο, να κάθομαι εδώ και να παρατηρώ. Ξέρεις τι μου αρέσει περισσότερο να βλέπω; Τη στιγμή που ένας νέος πελάτης δοκιμάζει ένα πιάτο μας. Εκείνη τη στιγμή, το πρόσωπό του τα λέει όλα. Παρατηρώ τις εκφράσεις του, θέλω να ξέρω αν του άρεσε, αν τον ενθουσίασε, αν τον παραξένεψε η γεύση που δοκίμασε. Και τα παιδιά που δουλεύουν εδώ έχουν μυηθεί στην παρατηρητικότητα. Θέλουμε να “διαβάζουμε” τους πελάτες μας, ώστε αν κάτι δεν τους αρέσει να το διορθώσουμε, ακόμα και να αλλάξουμε εντελώς ένα πιάτο. Για εμένα αυτή η πρώτη έκφραση είναι λοιπόν σημαντική. Κι όταν στο πρόσωπο ενός ανθρώπου που δοκιμάζει ένα πιάτο μας διαβάζω χαρά, ευχαρίστηση, απόλαυση, αυτή είναι για εμένα η μεγαλύτερη επιβράβευση».
Στάση Πρώτη: Αμφιθέας και Αχιλλέως
Το Alpino άνοιξε το 1973 πάνω στη λεωφόρο Αμφιθέας. Ήταν μια κλασική πιτσαρία της εποχής, που σέρβιρε μόνο την «καναδέζικη» πίτσα σε ταψάκι και λίγα πιάτα ζυμαρικών. Η αφράτη και ξεροψημένη στις άκρες ζύμη της, το λαχταριστό λιωμένο τυρί και η γευστική σάλτσα ντομάτας έκαναν σύντομα τη μικρή πιτσαρία γνωστή σε όλη τη γύρω περιοχή.
«Η απόλαυση του κόσμου είναι μια σταθερή εικόνα που έχω στο μυαλό μου από την εποχή εκείνη. Φτιάχναμε -και εξακολουθούμε να φτιάχνουμε- μία από τις καλύτερες πίτσες της Αθήνας. Θυμάμαι ακόμα πόσο πολύ ο κόσμος λάτρευε την πίτσα μας».
Πηγή: nou-pou.gr
