Παραλίες, μπιτς-μπαρ, πάρκα, λόφοι και θάλασσα, ο Άλιμος είναι καλύτερος από το Μαϊάμι, εκτός που δεν έχει εγκληματικότητα, ούτε καρχαρίες.
Eχω μια μακρινή ανάμνηση από τη δεκαετία του ’60, να «κατεβαίνουμε για εκδρομή στο Καλαμάκι, στο κτήμα Γερουλάνου» με τον παππού και τη γιαγιά μας: ένα τεράστιο καταπράσινο πάρκο, με πολύ παλιά κτίρια στη μέση, και μια ακόμα πιο παλιά εκκλησία. Κατά την αφήγηση του παππού, το Κτήμα κάποτε ήτανε «χώρα ολόκληρη», στην Κατοχή ερχόντουσαν και παίρνανε σιτάρι από εδώ, μερικές φορές κι ένα κουνέλι. Τα έδινε στον παππού κρυφά ο Κύριος του κτήματος, επειδή ήτανε φίλοι από παλιά, «από το Λονδίνο», άλλοτε «από την Αλεξάνδρεια».
Μου είχε φανεί μυθικό μέρος το Κτήμα, και το Καλαμάκι – ξύπνησα την αδερφή μου στο πίσω κάθισμα για να ψάξουμε μήπως βρούμε κουνέλια, και μετά πήγαμε στην παραλία να μαζέψουμε κόκαλα από σουπιές. Η παραλία ήταν ατελείωτη, μάλλον εκεί που βρίσκεται σήμερα η οργανωμένη «Ακτή του Ήλιου». Υπήρχε μια καντίνα με παγωτά, πρωτότυπη για την εποχή.
Παίζει να τα θυμάμαι όλα λάθος, αλλά σε πρόσφατη ξενάγηση στον Άλιμο (το παλιό Καλαμάκι, Άνω και Κάτω) σταματήσαμε έξω από το πρώην Κτήμα Γερουλάνου, ό,τι απέμεινε από αυτό. Τα ψηλά καλάμια στην άκρη, τα δέντρα, η ατμόσφαιρα, ο αέρας μού φάνηκαν ίδια, από τα 3.000-4.000 στρέμματα έχουνε μείνει 100, αλλά το Κτήμα Γερουλάνου είναι περίπου όπως το είχα στο μυαλό μου, μια και δεν το πέτυχα ούτε εγώ στην ακμή του.
Πηγή: athensvoice.gr